Ο σκηνοθέτης Πέτρος Ζούλιας μιλάει για τη νέα του δουλειά την «ΑΣΤΡΟΦΕΓΓΙΑ»

Αποτελεί το δεύτερο και κεντρικό μέρος μιας τριλογίας μαζί με τη «Χαμοζωή» και τους «Αιχμαλώτους». Η «Αστροφεγγιά» του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου για τη γενιά του Μεσοπολέμου εκδόθηκε το 1946 και έκτοτε αποτελεί ένα από τα κλασικά κείμενα της νεοελληνικής λογοτεχνίας. Τη δεκαετία του 1980 «πέρασε» σε νεότερες γενιές μέσω της ομότιτλης τηλεοπτικής σειράς, σε σκηνοθεσία Διαγόρα Χρονόπουλου. Φέτος, ο Πέτρος Ζούλιας διασκευάζει για τη θεατρική σκηνή το μυθιστόρημα αναγνωρίζοντας, εβδομήντα χρόνια από την έκδοσή του, επίκαιρες «αποχρώσεις». «Έψαχνα ένα ελληνικό έργο που να ακουμπάει στη σύγχρονη πραγματικότητα» λέει ο σκηνοθέτης. «Πολλές φορές ψάχνοντας στο παρόν γυρίζεις στο παρελθόν και αποδεικνύεται ότι ένα κείμενο του παρελθόντος, ένα μυθιστόρημα που εκδόθηκε το 1946, με έναν τρόπο αφορά το σήμερα. Έγινε για μένα το κατάλληλο όχημα για να μιλήσω για ένα σωρό θέματα που τα αντιμετωπίζω καθημερινά γύρω μου και μέσα μου. Δεν είναι τυχαίο ότι αγαπήθηκαν οι χαρακτήρες στην τηλεοπτική σειρά (σ.σ. Αντώνης Καφετζόπουλος, Γιώργος Κιμούλης, Νόρα Βαλσάμη, Νέλλη Αγγελίδου), γιατί είναι πολύ αναγνωρίσιμοι και διαχρονικοί. Αυτά τα παιδιά τα συναντάς και τότε και τώρα. Είναι χαρακτήρες που έχουν πολλά επίπεδα και ταυτόχρονα είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας».

Επιστροφή Στο Κλασσικό. «Η θεατρική συγγραφική παραγωγή δεν είναι πλούσια, ίσως επειδή και οι καιροί δεν επιτρέπουν στους συγγραφείς να αφιερωθούν στο γράψιμο – και όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη. Άρα πολλές φορές γυρίζουμε στο κλασικό ρεπερτόριο και σε άλλες πηγές όπως είναι η λογοτεχνία και δη η κλασική του Παναγιωτόπουλου. Η δική μου γενιά τη διδάχτηκε στο σχολείο λίγο περίεργα. Δεν την αγαπήσαμε, δεν μπορούσαμε να την αξιολογήσουμε. Υπάρχει ένας τρομερός ενθουσιασμός γιατί ακόμα και οι νέοι ηθοποιοί αναγνωρίζουν καταστάσεις που ζουν μέσα σε αυτό το κείμενο. Και εκεί βλέπεις τη δύναμή του, επειδή είναι αυθεντικός, γράφει αυτά που έζησε, καταθέτει έναν πόνο που είναι του βιώματος – του μάρτυρα. Είναι μεν μυθοπλασία, αλλά βασισμένη σε πολύ δυνατά ιστορικά γεγονότα».

Η Υπόθεση. «Είναι μια Ελλάδα δυστυχώς πολύ κοντά στη σημερινή. Άνθρωποι που είναι πιεσμένοι ύστερα από μια κρίση – οικονομική καταρχήν, αλλά και ιδεολογική και αξιών -, οι οποίοι παλεύουν να κρατήσουν την αξιοπρέπεια και την ελπίδα τους. Αυτός είναι ο πυρήνας του έργου και με συγκινεί βαθιά. Και πιστεύω ότι στους δύσκολους καιρούς το θέατρο πρέπει να επιστρατευτεί για να έρθει πιο κοντά σε αυτά τα θέματα που απασχολούν τον μέσο θεατή».

Η εποχή του Μεσοπολέμου. «Υπάρχει μια γκρίζα περιοχή, ένα γκρίζο τοπίο το οποίο είναι και μέσα στους ήρωες, δεν είναι μόνο έξω, που έχει πολλά κοινά με το σημερινό. Υπάρχει μεγάλη απογοήτευση, καθώς και τότε προδίδονται μεγάλες ιδέες και οράματα, υπάρχουν οι μετανάστες, οι νέοι που είναι άνεργοι και αντιμετωπίζουν ένα τρομερό αδιέξοδο, κάποιοι πιο πλούσιοι και τυχεροί πηγαίνουν στο εξωτερικό, ενώ κάποιοι άλλοι παραμένουν στην Ελλάδα και παλεύουν. Είναι ένα μωσαϊκό που ακουμπά το τώρα. Αυτά είναι παιδιά που βγήκαν από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και δυστυχώς, ενώ ονειρεύτηκαν τόσα, ξαφνικά έπεσαν σε μια ακόμη χειρότερη πραγματικότητα, στον Β’ Παγκόσμιο. Ήταν μια γενιά που έζησε μέσα στο χακί, μέσα στην κρίση, στη φτώχεια και στην πίεση».

Θεατρική Μεταφορά. «Προσπάθησα να τονίσω αυτά που είναι διαχρονικά: τα ανθρώπινα συναισθήματα, ο έρωτας, η φιλία, η εκδίκηση, η απογοήτευση. Τα οράματα σε αυτές τις ηλικίες των 18-20 χρονών βρίσκονται σε μια κατάσταση εν θερμώ και έχει σημασία πότε χτίζεται αυτό το όραμα. Όταν σε μια σελίδα πέφτει φως, βρίσκεις κοινά αλλά δεν θέλεις να επαναληφθεί η ιστορία. Όταν λέμε ότι τα ίδια ζούμε και τώρα, δεν το λέμε με χαμόγελο. Είναι διαπιστώσεις νέων παιδιών, επειδή ο θίασος, εκτός από τον Δάνη Κατρανίδη και τη Ρένια Λουιζίδου, είναι όλοι νέα παιδιά. Και πιστεύω ότι είναι πολύ ωραίο να βρίσκονται έργα που ενώνουν νέους ανθρώπους, να υπάρχει μια ομάδα, ένα μπουκέτο από ταλαντούχα νέα παιδιά. Κάποια στιγμή η Γιούλικα Σκαφιδά μου είπε “είναι πολύ ωραίο που είμαστε όλοι μαζί μια παρέα και πάνω αλλά και κάτω από τη σκηνή”. Και αυτό φέρνει έναν αέρα θετικό που με ανανεώνει».

INFO «Αστροφεγγιά»,

απόδοση, διασκευή και σκηνοθεσία: Πέτρος Ζούλιας. Παίζουν (με αλφαβητική σειρά): Αντίνοος Αλμπάνης, Ιωάννης Παπαζήσης, Μάκης Πατέλης, Μαριλένα Ροζάκη, Ευδοκία Ρουμελιώτη, Σταύρος Σβήγγος, Γιούλικα Σκαφιδά, Χάρης Τζωρτζάκης, Χαρίσης Βασίλης. Στον ρόλο της μητέρας η Ρένια Λουιζίδου. Συμμετέχει ο Δάνης Κατρανίδης.

Στο θέατρο Χώρα (Αμοργού 20, Κυψέλη, τηλ. 210- 8673.945)

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ της Μαριλένας Θέοδωράκου την 07.12.2016